تاریخچه گیاهشناسی در ایران
گیاهشناسی در ایران از زمان بوعلی‌سینا طبیب ایرانی رواج داشته است. حتی دانشمندان جندی شاپور به تدریس طب می‌پرداختند، ابوعلی سینا در کتاب قانون، رازی در کتاب الحاوی، ابوریحان بیرونی در کتاب صیدنه، هروی در کتاب حقایق الادویه و .. به معرفی خصوصیات گیاهان مهم بخصوص گیاهان دارویی پرداخته اند.
در قرن هیجدهم و نوزدهم بسیاری از مستشاران و دانشمندان خارجی به ایران سفر کرده و به مطالعه گیاهان پرداختند و تقریبا کلیه نمونه‌های جمع‌آوری شده را به کشورهای خود (اکثرا کشورهای اروپایی) منتقل کردند.
گیاهشناسی علمی حدود 170 سال پیش با ورود گیاهشناسان خارجی از جمله گائوبا Gauba .E و تدریس در دانشکده کشاورزی کرج به یاری آقایان دکتر اسفندیار اسفندیاری و دکتر حبیب اله ثابتی و ایجاد کرسی گیاهشناسی در دانشکده علوم دانشگاه تهران به همت دکتر احمد پارسا آغاز شد. همچنین مهمترین و تاثیرگذارترین گیاهشناسان خارجی دیگری که در شناخت اولیه گیاهان ایران نقش داشتند، دکتر بواسیه، نگارنده فلورا اورینتالیس و دکتر رشینگر، نگارنده اصلی فلورا ایرانیکا هستند.
رده‌بندی سیستماتیک گیاهان ایران
به طور کلی رده‌بندی گیاهان بر اساس خصوصیات ظاهری یا ریخت‌شناسی آنان انجام می‌شود و مهمترین عامل طبقه‌بندی گیاهان، شباهت‌های اندام‌های تولید مثلی یعنی گل و میوه است. این به این معنی است که برای شناسایی دقیق یک گیاه وجود اندام‌های زایشی مانند گل یا میوه ضروری است و نمی‌توان تنها از روی اندام‌های رویشی مانند برگ، ساقه و ریشه به شناسایی گیاه پرداخت.
بر اساس آخرین تحقیقات گزارش شده، گیاهان ایران دارای 8012 گونه از نهان‌دانگان، 17 گونه از بازدانگان، 534 گونه از خزه ها و 60 گونه از نهانزادان آوندی است که در کل دارای 8628 گونه گیاهی می‌باشد.
(Ghahremaninejad & Nejad Falatoury 2016)
مناطق رویشی ایران
دریافت مشاوره تخصصی رایگان