تزیینات در معماری ایرانی

تزیینات در معماری ایرانی از چندین اصل بنیادی پیروی می‌کرده است، نخستین آن، اصل بی‌زمانی و بی‌مکانی نقوش است. بدان معنا که نقوش به کار رفته در تزیینات هنری متعلق به دوره یا زمان خاص و یا فقط به کار رفته در مکان یا هنر خاصی نمی‌باشد. همان نقشی که در اصفهان دوره‌ی صفوی به کار رفته در خراسان دوره‌ی سلجوقی، هم در معماری و هم در سایر هنرها به کار رفته است.

اصل دیگر اینکه در تزیین، چه روی اشیا و چه روی بنا هر نقشی، جزیی از یک الگوی کلی بود که هم اجزای نقش، خود کامل بودند و هم در کنار هم قرارگیری این اجزا، خود نقشی کامل را ایجاد می‌کرد.

ویژگی دیگر نقوش قابلیت گسترش آن‌ها تا بی‌نهایت و یا کاهش آن‌ها می‌باشد. تزیین ایرانی در دوران اسلامی دارای نظم و قاعده است به گونه‌ای که با وجود پیچیدگی بعضی از نقش‌ها، حتی اگر جزییات طرح‌ها قابل تشخیص نباشد، استخوان‌بندی و چارچوب آن‌ها مشخص است. از ویژگی‌های دیگر تزیینات ترکیب مصالح مختلف مانند سنگ، آجر، گچ در سطح و بافت و در ترکیب‌های گوناگون بود.

دریافت مشاوره تخصصی رایگان