تزیینات در معماری ایرانی؛ گچ کاری (گچ‌بری)
از گذشته‌های دور، گچ بری به صورت کنده‌کاری و برجسته‌کاری از اجزای مهم تزیینات معماری به خصوص در کاخ‌ها بوده‌است. در بعضی مواقع از گچ‌کاری و نقاشی در کنار هم استفاده می‌کردند. اولین نمونه‌های آن در دوران اشکانی دیده شده‌است. دیوارهای بناهای ساسانی که اغلب لاشه سنگ و برخی آجری بود، گچ کاری ضخیمی داشته است.
گچ به دلیل شکلپذیری فراوانش مورد توجه هنرمندان ایرانی بوده است. مزیت گچ بری ایرانی در وهله اول طراحی آن است. از اوایل دوران اسلامی گچ بری، در ادامه هنرمندی معماران ساسانی تکامل زیادی یافته بود ولی از اواسط سده پنجم هجری توجه به آجرکاری رونق گرفت. این درحالی است که، حتی با اوج گرفتن آجرکاری، بازهم گچ بری‌های بی‌نظیری در تزیین بناهای دوران اسلامی در جاهای مختلف دیده می‌شود. به عنوان نمونه در سراسر داخل بنای گنبد علویان مربوط به سده ششم هجری، با گچ‌بری‌های برجسته پوشیده شده است. نمونه بارز دیگر از هنر گچ بری محراب الجایتو در مسجد جامع اصفهان می‌باشد.
روش‌های اجرای تزیینات در سبک معماری ایرانی:
- کاشی کاری
- گچ کاری یا گچ بری
- آجر کاری
- سنگ کاری (حجاری)
دریافت مشاوره تخصصی رایگان