مرحله‌ی زمین جدید قاره‌ای (عصر پستانداران اولیه)
50٫000٫000 سال پیش مناطق خشکی دنیا عموماً بالاتر از سطح آب بوده یا فقط اندکی زیر آب قرار داشتند. شکل‌بندی‌ها و رسوبات این دوره، هم زمینی و هم دریایی، اما عمدتاً زمینی هستند. زمین برای یک زمان قابل ملاحظه به تدریج بالا آمد اما به طور همزمان به سطوح پایین‌تر و به سوی دریاها نشست کرد.
در اوایل این دوره و در شمال آمریکا نوع جفت‌دار حیوانات به طور ناگهانی ظاهر گشتند و در بر گیرنده‌ی مهمترین توسعه‌ی تکاملی تا این زمان بودند. انواع پیشین غیرجفت‌دار پستانداران وجود داشتند، اما این نوع جدید مستقیماً و به طور ناگهانی از نیای از پیش موجود خزندگان که نسل‌های آینده‌ی آنان تا ایام زوال دایناسورها ادامۀ حیات داده بودند پدیدار گشتند. پدر پستانداران جفت‌دار یک نوع دایناسور کوچک، بسیار فعال، گوشتخوار و جهنده بود. غرایض بنیادین پستانداران در این انواع بدوی پستانداران شروع به نمایان شدن نمودند.
- پستانداران نسبت به کلیه‌ی اشکال دیگر حیات حیوانی از یک مزیت عالی ماندگاری برخوردارند، بدین صورت که:
1) اولاد نسبتاً بالغ و به خوبی رشدیافته‌ای به دنیا می‌آورند.
2) اولاد خویش را با توجه پرعاطفه‌ای پرورانده، خوراک داده و محافظت می‌کنند.
3) نیروی برتر مغزی خویش را در بقا بخشیدن به خود به کار می‌بندند.
4) از چابکی فزآینده برای گریز از دشمنان استفاده می‌کنند.
5) هوش برتر را در تعدیل و تطبیق در محیط به کار می‌گیرند.
45,000,000 سال پیش ستون‌های اصلی قاره‌ای در رابطه با یک پایین‌روی بسیار عمومی خطوط ساحلی مرتفع گشتند. حیات پستانداران به سرعت داشت تکامل می‌یافت. یک نوع پستاندار کوچک خزنده و تخم‌گذار به وجود آمد و نیاکان کانگوروهای آینده، استرالیا را عرصۀ پرسه‌زنی خود قرار دادند. به زودی اسب‌های کوچک، کرگدن‌های تندپا، تاپیرهای خرطوم‌دار، خوک‌های بدوی، سنجاب‌ها، میمون‌های لمور، صاریغ‌ها و چندین قبیله‌ی حیوانات شبیه میمون به وجود آمدند.
آنها همگی کوچک و بدوی بودند و به بهترین نحو برای زندگی در میان جنگل‌های نواحی کوهستانی مناسب بودند. یک پرنده‌ی زمینی بزرگ شبیه شترمرغ تا ارتفاع 10 فوت تکامل یافت و یک تخم 9*13 اینچی می‌گذاشت. پستانداران دوره‌ی اولیه‌ی سنوزوئیک-Cenozoic- (نوزیستی)، روی زمین، زیر آب، در هوا و در میان نوک درختان زندگی می‌کردند. آنها از 1 تا 11 جفت غدۀ تراوش شیر داشتند و همگی از موی قابل ملاحظه‌ای برخوردار بودند. در اشتراک با رسته‌هایی که در آینده پدیدار گشتند، آنها دارای 2 ردیف دندان پشت سر هم شدند و در مقایسه با اندازه‌ی بدن، از مغزهای بزرگی برخوردار بودند. اما هیچ یک از اشکال امروزی در میان آنان وجود نداشت.
40,000,000 سال پیش مناطق زمینی نیمکره‌ی شمالی شروع به مرتفع شدن نمودند، و به دنبال آن، رسوبات گسترده و جدید زمین و سایر فعالیت‌های زمین‌شناسی، شامل جریان یافتن مواد مذاب آتشفشانی، تاب‌خوردگی، شکل‌یابی دریاچه‌ها، و فرسایش به وقوع پیوستند.
در طی قسمت بعدی این دوره، بیشتر اروپا زیر آب فرو رفت. به دنبال یک بالاروی اندک زمین، قاره، پوشیده از دریاچه‌ها و خلیج‌ها گردید. اقیانوس منجمد شمالی از طریق فرو‌رفتگی اورال به سمت جنوب امتداد یافت تا به دریای مدیترانه، که در آن هنگام به سوی شمال گسترش می‌یافت، متصل گردید و فلات آلپ، کوه‌های کارپات، کوه‌های آپه‌نین و کوه‌های پیرنه به صورت جزایر دریا بالاتر از سطح آب قرار داشتند.
تنگه‌ی پاناما بالا بود. اقیانوس‌های اطلس و آرام از هم جدا بودند. آمریکای شمالی از طریق پل زمینی تنگه‌ی‌برینگ به آسیا و از طریق گرینلند و ایسلند به اروپا وصل بود. مدار زمینی کرۀ زمین در عرض‌های شمالی جغرافیایی فقط از طریق تنگه‌های اورال، که دریاهای قطبی را به دریای وسعت یافته‌ی مدیترانه متصل می‌ساخت، شکسته شد. سنگ آهک قابل ملاحظه‌ای از جانوران روزن‌دار در آب‌های اروپا رسوب کرد. امروزه همین سنگ تا ارتفاع 10٫000 فوت در کوه‌های آلپ، 16٫000 فوت در کوه‌های هیمالیا، و 20٫000 فوت در تبت ارتفاع یافته است.
رسوبات گچی این دوره در امتداد سواحل آفریقا و استرالیا، در ساحل غربی آمریکای جنوبی، و در حدود وست ایندیز پیدا میشوند.
در سراسر این دوره‌ی موسوم به اِئوسین تکامل پستانداران و سایر اشکال حیات با وقفۀ کم یا بدون وقفه ادامه یافت. آمریکای شمالی در آن هنگام از طریق زمین به هر قاره‌ای به استثنای استرالیا متصل بود و کرۀ زمین به تدریج از انواع گوناگون جانوران بدوی پستاندار پوشیده گشت.
دریافت مشاوره تخصصی رایگان