خانواده اسب و الاغ (Family: Equidae)
افراد خانواده اسب و الاغ جثه‌ای بزرگ، جمجمه‌ای کشیده، گوش‌هایی دراز، گردنی کلفت، دمی بلند و فقط 1 انگشت در هر یک از پاها دارند که به سم بزرگی ختم می‌شود. دندان‌های آسیا پهن و تاج‌دار و برای جویدن مواد گیاهی مناسب هستند. دندان‌های نیش، کوچک و اغلب در ماده‌ها وجود ندارند. حس بویایی و شنوایی‌شان قوی است. می‌توانند مدتی طولانی به طور یکنواخت بدوند. این جانوران با گاز گرفتن و لگد زدن از خود دفاع می‌کنند.
آثار و نمایه‌های اسب و الاغ
ردپای اسب و الاغ: اثر سم گور ایرانی به صورت یک دایره بزرگ با یک بریدگی عمیق در پشت است که به شکل نوک پیکان به سمت جلو دیده می‌شود. اندازه اثر دست و پا با هم تقریباً برابر بوده و دارای 10 سانتیمتر طول و 8 سانتیمتر عرض است.
سرگین اسب و الاغ: سرگین گور ایرانی کاملاً شبیه به سرگین الاغ اما اندکی از آن بزرگتر است و حدود 8 سانتیمتر طول و 5 سانتیمتر عرض دارد. سرگین‌ها، سفت و کروی شکل با شیاری در وسط آن هستند. سطح بیرونی سرگین گورخر بسیار تیره رنگ بوده و درون آن مملو از بقایای گیاهی و علوفه‌ای است، به گونه‌ای که در اکثر سرگین‌ها لایه بیرونی شکسته شده و بقایای علوفه‌ای کاملا مشخص و نمایان است.
ارزش اقتصادی اسب و الاغ: گور را می‌توان پرچم کویر نامید. همه ساله تعداد زیادی از افراد طبیعت‌گرد برای مشاهده این حیوان کمیاب به مناطق توران و بهرام گور مسافرت می‌کنند. گور بر خلاف الاغ سابقه و منزلت بارزی در تاریخ و فرهنگ ایران به‌ویژه در هنرهای عمده از قبیل شعر، مینیاتور، فرش و نقاشی داشته است. چنانچه نظامی چشم‌های زیبا را به چشمان گور تشبیه می‌کند، در کتابهایی مانند هفت پیکر، شاهنامه و ... نیز وصف زیادی از گور شده است. چنین به نظر می‌رسد که در گذشته گور و آهو مهم‌ترین حیوانات برای شکار و تأمین گوشت بوده‌اند. عده‌ای بر این باورند که مغز استخوان گور برای درمان بیماری‌های مفصلی بسیار موثر است که هنوز از نظر پزشکی به اثبات نرسیده است.
از خانواده اسب و الاغ تاکنون 1 گونه (گور ایرانی) در ایران شناسایی شده است.
- گونه گور ایرانی
دریافت مشاوره تخصصی رایگان