معرفی گونه شنگ هندی

خانه / سرفصل های دوره راهنمایان گردشگری / دروس اکوتوریسم / راسته گوشتخواران / معرفی گونه شنگ هندی

معرفی گونه شنگ هندی Lutrogale perspicillata

نام فارسی: شنگ هندی
نام علمی: Lutrogale perspicillata
نام انگلیسی: Smooth- coated Otter

گونه شنگ هندی شباهت زیادی به شنگ دارد، با این تفاوت که جثه‌اش قدری کوچک‌تر، رنگ تیره‌تر، موها نرم‌تر و نیمه انتهایی دم پهن و پارو مانند است. (در شنگ، دم لوله‌ای شکل است).

در دوره راهنمایان طبیعتگردی تمام گونه‌های جانوری ایران و زیستگاه‌هایشان معرفی خواهند شد، برای دریافت مشاوره و شرکت در دوره فرم زیر را پر نمایید.

دریافت مشاوره تخصصی رایگان

ویژگی‌های ظاهری گونه شنگ هندی

در شنگ، طول سر و بدن 62 تا 79 سانتی‌متر، طول دم 40 تا 50 سانتی‌متر، طول پا 13 تا 15 سانتی‌متر و وزن 7 تا 11 کيلوگرم است. از نظر ظاهری شباهت زیادی به شنگ معمولی دارد، با این تفاوت که جثه‌اش قدری کوچک‌تر، رنگ بدن تیره‌تر و موها نرم‌تر است. همچنین نیمه انتهایی دم پهن و پارو مانند است، در صورتی‌که دم شنگ معمولی کاملا استوانه‌ای است. رنگ بدن قهوه‌ای شکلاتی تیره، گلو خاکستری و زیر بدن فقط کمی روشن‌تر از بالای بدن است. رنگ بدن در نمونه‌های جمعیت غربی (ایران و عراق) تیره‌تر از جمعیت شرقی (پاکستان تا آسیای جنوب شرق) است، به همین علت گاهی شنگ سیاه نامیده می‌شوند.

ویژگی‌های زیستی گونه شنگ هندی

شنگ هندی گونه‌ای روزگرد است و به صورت اجتماعی زندگی می‌کند. اندازه گروه در ماه‌ها و فصول مختلف تغییر می‌کند.
تغذیه سنگ هندی: غذای اصلی‌اش ماهی است ولی از دوزیستان و بی‌مهرگانی مانند خرچنگ و حشرات نیز تغذیه می‌کند. آنها به صورت نیم دایره شنا می‌کنند و ماهی‌ها را به طرفی می‌رانند. ماهیگیران هندی از این خصوصیت شنگ هندی جهت راندن ماهی‌ها به داخل تورهای ماهیگیری استفاده می‌کنند.
تولید مثل شنگ هندی: زمان آغاز تولیدمثل فصلی است و بارداری 60 تا 63 روز طول می‌کشد و 1 تا 5 توله به دنیا می‌آورند.
طول عمر شنگ هندی: طول عمر در اسارت تا 20 سال است.

زیستگاه، پراکندگی و فراوانی گونه شنگ هندی در ایران

شنگ هندی در رودخانه‌ها، تالاب‌ها و مصب‌ها زندگی می‌کند. تاکنون به وسیله یک نمونه و دو قطعه پوست از تالاب هورالعظیم در استان خوزستان گزارش شده است. گزارش‌هایی از حضور این گونه در تالاب شادگان و اروندرود وجود دارد که نیاز به بررسی‌های بیشتری دارد.

شنگ هندی در ایران

پراکنش جهانی گونه شنگ هندی

این گونه از عراق تا افغانستان، هندوستان،‌ مالزی، چین و اندونزی پراکندگی دارد.

وضعیت حفاظتی گونه شنگ هندی

در طبقه آسیب‌پذیر (VU) فهرست سرخ IUCN و پيوست II کنوانسيون CITES قرار دارد. بررسی پراکندگی، بوم‌شناسی و عوامل تهدیدکننده این گونه در ایران بسيار ضروری است.

طبقه بندی گونه شنگ هندی

سایر اعضای این خانواده را بشناسیم

راسته گوشتخواران

خانواده راسوها

- گونه راسو
- گونه زرده‌بر
- گونه سمور سنگی
- گونه سمور جنگلی
- گونه رودک (گورکن)
- گونه رودک عسل‌خوار
- گونه شنگ
- گونه شنگ هندی

External Features: HB 62-79 cm, T 40-50 cm, HF 13-15 cm, and W 7-11 kg. Morphologically very similar to the common otter, but smaller sized, with darker and smoother fur. The tail is thick and conical with the terminal half more flattened and tapered compared to the cylindrical tail of the common otter. The fur is dark chocolate brown with a gray throat and somewhat lighter under parts. Western populations (Iran and Iraq) are darker than eastern populations (Pakistan to Southeast Asia) and thus sometimes called the “black otter”.
Biological Features: A diurnal and social animal. Group size changes in different months and seasons. Main prey is fish but also include amphibians and, invertebrates such as crabs and insects. Mating is seasonal. Gestation 60- 63 days and litter size 1-5. Lifespan is up to 20 years in captivity.
Habitat, Distribution and Abundance: Smooth-coated otters are found in rivers, wetlands, and estuaries. So far one specimen and two skins have been collected from the Hawr Al Azim wetland with additional unconfirmed reports from the Shadegan wetland and Arvand River.
Conservation Status: The smoothed-coated otter is listed as “Vulnerable” (VU) by the IUCN and is cited in Appendix II of CITES. A study on its distribution, ecology, and threatening factors in Iran is urgently needed.

گونه شنگ هندی

مطالب مرتبط

معرفی گونه سمور جنگلی

جثه سمور جنگلی کمی بزرگ‌تر از سمور سنگی و گوش‌ها نیز بلندتر و پهن‌تر است. لکه زیر گلو و سینه برخلاف سمور سنگی دو‌ شاخه و سفیدرنگ نیست بلکه به رنگ زرد طلایی یا کرم است. کف پاها موهای متراکمی دارد که پینه‌ را می‌پوشاند، به همین علت ردپای این حیوان کاملاً مشخص نیست. موهای بدن بلند، کلفت، نرم، براق و به رنگ قهوه‌ای است.

معرفی گونه سمور سنگی

سمور سنگی جثه‌ای به اندازه گربه خانگی دارد. بدن کشیده و استوانه‌ای، پوزه دراز، گوش‌ها نسبتاً بزرگ و کاملاً گرد، دم نسبتاً بلند و پشمالو، پاها کوتاه، ناخن‌ها بلند و نیمه جمع شونده هستند. کف پا از موهای پراکنده‌ای پوشیده شده است به همین دلیل رد این حیوان کاملاً مشخص نیست. پوشش زمستانی، بلند و قهوه‌ای رنگ است. لکه سفید و پهنی در ناحیه زیر گلو دارد که در پایین دو شاخه می‌شود و به طرف دست‌ها امتداد می‌یابد (در مواردی نادر لکه‌ سفید کوچک بوده یا وجود ندارد).

معرفی گونه زرده بر

گونه زرده‌بر دارای جثه کوچک، پوزه کوتاه، گوش‌ها نسبتاً بلند با انتهای سفیدرنگ، پاها کوتاه، دم بلند و پشمالو با انتهای تیره است. رنگ بدن قهوه‌ای است و خال‌ها و لکه‌های پهن زرد رنگی در نواحی سر، پشت و دم وجود دارد. در اطراف چشم‌ها نیز نوار قهوه‌ای رنگی دیده می‌شود. در فصل جفت‌گیری (در حالت اسارت) تغییرات مشخصی در رنگ نرهای غالب به وجود می‌آید. در برخی از آنها خال‌های زرد روی بدن به لکه‌های نارنجی روشن تغییر رنگ می‌دهند.

معرفی گونه رودک عسل خوار

رودک عسل خوار که از گونه‌های پستانداران ایران است، شباهت زیادی به رودک معمولی دارد. برخلاف اکثر پستانداران، رنگ پشت آن سفید یا خاکستری متمایل به زرد و رنگ پهلوها و زیر بدن کاملاً سیاه است. در ناحیه سر، نوارهای سیاه و سفید وجود ندارد.

معرفی گونه رودک ( گورکن)

در گونه رودک یا گورکن جثه به اندازه یک سگ متوسط، دست و پا کوتاه، ناخن ها بسیار بلند، دم کوتاه و کلفت، رنگ پشت خاکستری، زیر شکم و پاها تیره‌تر است. بر روی سر نوارهای پهن سیاه و سفید دارد. نوار سیاه که از پوزه شروع می‌شود تا گوش‌ها ادامه داشته و چشم‌ها را می‌پوشاند، نوار سفید چسبیده به نوار سیاه است. در رودک استخوان فک پایین از جمجمه جدا نمی‌شود.گورکن در ایران به نسبت کمیاب است.

معرفی گونه راسو

گونه راسو کوچک‌ترین گوشت‌خوار در دنیا است. گاهی با موش‌ها اشتباه می‌شود. این حیوان بدنی دراز و باریک و گوش‌های کوچک و گرد و دمی کوتاه دارد. موهای پشت به رنگ قهوه‌ای و پایین بدن، سفید است. خط حدفاصل رنگ پشت و پایین بدن کاملاً مشخص است. در فصل زمستان و به‌خصوص در مناطق کوهستانی، مانند البرز و مناطق سردسیر آذربایجان موهای پشت کم‌رنگ‌تر و گاهی کاملاً سفید می‌شوند. ولی تعدادی موی سیاه در انتهای دم مشاهده می‌شود.

معرفی گونه شنگ

گونه شنگ که پستاندار نیمه‌آبزی است، جثه بزرگ و استوانه‌ای شکل، پوزه پهن با سبیل‌های بلند و کلفت، گوش‌ها و چشم‌های کوچک دارد. دم بلند و لوله‌ای شکل است که در قاعده پهن و کلفت می‌شود. دست و پا کوتاه‌ هستند و در بین انگشتان پرده‌ای وجود دارد. موها نرم و انبوه، به رنگ قهوه‌ای تا قهوه‌ای متمایل به خاکستری، زیر چانه و گلو سفید است. شنگ در ایران در استان‌های شمالی و غربی کشور حضور دارد.

خانواده راسوها

این حیوانات از نظر طرز زندگی و نوع زیستگاه تفاوت‌های زیادی با هم دارند. برخی مانند سمور به راحتی از درختان بالا می‌روند، رودک‌ها زندگی زیرزمینی دارند و برخی نیز مانند شنگ در آب به سر می‌برند. اغلب آنها به صورت انفرادی زندگی می‌کنند. بسیار پرتحرک و چابک هستند. اغلب افراد خانواده راسوها یک جفت غده توسعه یافته تولید بو در ناحیه مخرج دارند که بوی تندی تولید می‌کند و وسیله دفاعی حیوان به شمار می‌رود

معرفی گونه ببر مازندران Panther tigris virgata

بزرگ‌ترین عضو خانواده گربه‌سانان و بزرگترین گربه‌سان ایران است. رنگ پشت زرد متمایل به نارنجی و زیر بدن سفید است. نوارهای قهوه‌ای باریکی در تمام سطح بدن دیده می‌شود. پشت گوش‌ها سیاه است و لکه سفیدی در وسط آن وجود دارد. ببر خزر شباهت زیادی به ببر بنگال داشت ولی نوارها به پهنی آن نیست و رنگ پهلوها نیز قهوه‌ای‌تر است

گونه خدنگ بزرگ

خدنگ بزرگ جثه‌ای کوچک‌تر از سمور ولی به شکل موش دارد. پوزه کشیده،‌ نوک تیز و چشم‌ها کوچک‌اند. گوش‌های گرد و کوتاه آن کمی از بین موها بیرون می‌آید. دم بلند و پرمو، دست و پا کوتاه با ناخن‌های بلند، قوی و جمع‌نشدنی، موها زبر و بلند، رنگ پشت گندمی، متمایل به حنایی، سر و دست و پا حنایی پررنگ و زیر شکم سفید است. معمولاً حلقه‌ای پهن و سفید در نزدیک پوزه مشاهده می‌شود.